ನಾನು ಬದುಕಿದ್ದರೂ ತಂದೆ ತಾಯಿಯ ಪಾಲಿಗೆ ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲೇ ಸತ್ತುಹೋಗಿದ್ದೆ: ರಶೀದಾ ಬೇಗಂ
ನನ್ನ ಕತೆ
ನನಗೆ ಒಂದು ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಿದ್ದಾಗ ಇಡೀ ರಾತ್ರಿ ಅಮ್ಮನಿಗಾಗಿ ಅಳುತ್ತಿದ್ದೆ ಎಂದು ಇತರರು ಹೇಳಿದ್ದನ್ನು ಕೇಳಿದ್ದೆ. ನನ್ನನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಲು ನನ್ನ ಅಜ್ಜಿ ಬಹಳಷ್ಟು ಶ್ರಮ ಪಟ್ಟಿದ್ದರು. ಆದರೂ ನಾನು ಅಳುತ್ತಿದ್ದೆ ಹಾಗೂ ಆಗಾಗ ಅನಾರೋಗ್ಯಕ್ಕೆ ತುತ್ತಾಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ಹೆತ್ತವರು ಪ್ರತ್ಯೇಕಗೊಂಡು ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಹಾದಿ ಹಿಡಿದಿದ್ದರು. ನನ್ನನ್ನೂ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಿದ್ದರು. ನನ್ನ ಅಜ್ಜಿಯೊಬ್ಬರೇ ನನ್ನನ್ನು ಆಲಂಗಿಸಿಕೊಂಡವರು. ತನ್ನ ಇಳಿವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲೂ ನನ್ನನ್ನು ತುಂಬಾ ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೋಡಿಕೊಂಡರು.
ಆಕೆ ನನ್ನ ಅಜ್ಜಿ ಎಂದು ಗೊತ್ತಿದ್ದರೂ ಆಕೆಯನ್ನೇ ಅಮ್ಮ ಎನ್ನುತ್ತಾ ನಾನು ಬೆಳೆದೆ. ನನ್ನ ಅಜ್ಜಿಯ ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಕೊರತೆಯಿಲ್ಲದೇ ಇದ್ದರೂ ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯ ಶೂನ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ನನ್ನ ವಯಸ್ಸಿಗಿಂತಲೂ ನಾನು ಬೆಳೆದಿದ್ದೆ. ಇತರ ಮಕ್ಕಳು ಆಟವಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ ನಾನು ನನ್ನ ಜೀವನದ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ ಸಮಯ ಕಳೆದೆ. ನನಗೆ ಹನ್ನೊಂದು ವರ್ಷವಾದರೂ ನನ್ನ ತಂದೆ, ತಾಯಿ ನನ್ನನ್ನು ಒಮ್ಮೆಯೂ ನೋಡಲು ಬರಲಿಲ್ಲ. ಬದುಕಿದ್ದರೂ ನಾನು ಅವರ ಪಾಲಿಗೆ ಸತ್ತು ಹೋಗಿದ್ದೆ.
ನನಗೆ ನಗಲು, ಆಟವಾಡಲು ಇಲ್ಲವೇ ಕನಸು ಕಾಣುವುದೂ ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ನನಗ್ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ ಎಂಬ ಭಾವನೆ ನನ್ನಲ್ಲಿತ್ತು. ನನ್ನ ಅಜ್ಜಿಗೆ ತೀವ್ರ ಅಸೌಖ್ಯ ಕಾಡಿದಾಗ ಅವರು ನನ್ನನ್ನು ಅಮ್ಮನ ಬಳಿ ಬಿಟ್ಟರು. ನನ್ನ ಅಜ್ಜಿ ಯಾವ ಕ್ಷಣದಲ್ಲೂ ಸಾಯಬಹುದೆಂದು ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿತ್ತು. ಆಕೆ ಸಾಯುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ನಾನು ನೋಡಬಾರದೆಂದು ಆಕೆ ಬಯಸಿದ್ದಳು. ಆಕೆ ನನ್ನ ಎಲ್ಲಾ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಪ್ಯಾಕ್ ಮಾಡಿ ನಾನು ನನ್ನನ್ನು ಹಾಗೂ ನನ್ನ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂದು ಹೇಳಿದಳು.
ಆದರೆ ನನ್ನನ್ನು ತ್ಯಜಿಸಿ ಹೋಗಿದ್ದ ಅಮ್ಮನಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಲು ನಾನು ಸಿದ್ಧನಿರಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ಓಡಿ ಹೋಗುತ್ತೇನೆಂದು ಅಜ್ಜಿಗೆ ಎಚ್ಚರಿಸಿದೆ. ಆದರೆ ನಾನು ನನ್ನ ಅಮ್ಮನ ಬಳಿ ಹೋದ ನಂತರ ಆಕೆಯನ್ನು ಮತ್ತೆ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ನನ್ನ ಅಜ್ಜಿ ಹೇಳಿದಳು.
ನನ್ನ ಅಮ್ಮನನ್ನು ನಾನು ಮೊದಲ ಬಾರಿ ನೋಡಿದಾಗ ನನಗೆ 12 ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸು. ಆಕೆ ಮೌನವಾಗಿ ಕುಳಿತಿದ್ದಳು. ಆಕೆಯ ಮುಖವನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ ಆಕೆ ತನ್ನ ವಯಸ್ಸಿಗಿಂತ ಹಿರಿಯಳಾಗಿದ್ದಂತೆ ಕಂಡು ಬಂತು. ಆಕೆಯ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ನೋವಿರುವುದು ನೋಡಿದೆ. ನಾವು ಏನನ್ನೂ ಮಾತನಾಡಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಸಮಯ ಕಳೆದಂತೆ ಆಕೆಯನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸಲು ಆರಂಭಿಸಿದೆ.
ನನ್ನ ಜೀವನದ ಆರು ವರ್ಷ ನನ್ನ ತಾಯಿಯ ಬಳಿ ಕಳೆದೆ ಹಾಗೂ ಅವು ನನ್ನ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ದಿನಗಳಾಗಿದ್ದವು. ಆದರೆ ನಾನು ಆಕೆಯನ್ನು ಅಮ್ಮ ಎಂದು ಕರೆಯಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಮಲ ಸಹೊದರರು ಆಕೆಯನ್ನು ಅಮ್ಮ ಎಂದಾಗ ನನಗೆ ವಿಚಿತ್ರವೆನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ನಾನು ನನ್ನ ತಾಯಿಯೊಂದಿಗೆ ಯಾವತ್ತೂ ಮಲಗಲಿಲ್ಲ ಹಾಗೂ ಮಲ ತಂದೆಯೊಂದಿಗೆ ಯಾವತ್ತೂ ಮಾತನಾಡಿರಲಿಲ್ಲ.
ನನ್ನ ಮದುವೆಗಿಂತ ಮುಂಚೆ ಒಂದು ದಿನ ನನ್ನ ಅಮ್ಮ ನನ್ನನ್ನು ಆಕೆಯ ಜತೆ ಮಲಗಲು ಹೇಳಿದಳು. ಆ ರಾತ್ರಿ ನನ್ನನ್ನು ಬಿಗಿದಪ್ಪಿದ ಆಕೆ ಹನ್ನೊಂದು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಪ್ರತಿ ದಿನ ನನಗಾಗಿ ಹೇಗೆ ಹಂಬಲಿಸಿದ್ದಳು ಎಂದು ವಿವರಿಸಿದ್ದಳು. ಆದರೆ ಅವಳು ಅಸಹಾಯಕಳಾಗಿದ್ದಳು. ಆಕೆಯನ್ನು ಯಾವತ್ತೂ ಕ್ಷಮಿಸಬಾರದೆಂದು ಆಕೆ ಅಳುತ್ತಾ ಹೇಳಿದಳು.
ಆ ರಾತ್ರಿ ನನಗೆ ಅಳಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ ಆಕೆಯನ್ನು ಮೊದಲ ಹಾಗೂ ಕೊನೆಯ ಬಾರಿಗೆ ನಾನು ಆಲಂಗಿಸಿದೆ. ನನಗೆ 20 ವರ್ಷವಾಗಿರುವಾಗ ನನ್ನ ತಾಯಿ ತನ್ನ 35ನೇ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ತೀರಿಕೊಂಡಳು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಈಗಲೂ ರಾತ್ರಿ ಎದ್ದಾಗ ಮಗುವಿನಂತಾಗುತ್ತೇನೆ, ಆದರೆ ಜೋರಾಗಿ ಅಳಲು ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ಪತಿ ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳಿದ್ದಾರೆ, ಆದರೆ ಬಾಲ್ಯದಿಂದಲೂ ನನ್ನ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ತೂತುಗಳಿವೆ ಹಾಗೂ ಅವುಗಳು ಯಾವತ್ತೂ ಖಾಲಿಯಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಈಗಲೂ ನನ್ನ ಹೃದಯ ಪರಿತ್ಯಕ್ತ ಮಗುವಿನಂತೆ ನನ್ನ ತಾಯಿ ಮತ್ತು ತಂದೆಗಾಗಿ ಹಂಬಲಿಸುತ್ತದೆ.
- ರಶೀದಾ ಬೇಗಂ